ایران كشوری است زلزله خیز كه با توجه به زلزله های مختلف اتفاق افتاده در قرن اخیر می توان ابراز نمود كه هیچ نقطه از این سرزمین از زلزله مصون نمی باشد.
عدم آگاهی صحیح از ابعاد مختلف بحران زلزله، خسارات متعددی در زلزله های اخیر حادث شده است. زلزله هایی همچون بم و منجیل و . . . اثبات نموده است كه علاوه بر خسارت های آنی منازل مسكونی، شریانهای حیاتی، مراكز مهم و به عبارت دیگر از دست رفتن ملزومات اولیه زندگی، شاهد خسارتهای روحی، روانی پس از بحران نیز می باشیم.
این خسارتها پس از بحران وضعیت اقتصادی، امنیتی مردم بحران زده تا حدود زیادی تهدید می نماید در این میان از دست رفتن انسانها در قالب انسانهای فرهیخته، اربابان هنر و علم و صنعتگران ضربه ای عظیم بر اقتصاد كشورد وارد می نماید.
کاهش آسیب پذیری ساختمانها در برابر زلزله در دو دهه اخیر یکی از مهمترین چالشها پیش روی نخبگان علمی و سیاسی کشور بوده است . حساسیت این موضوع با توجه به بافت فرسوده نقاط زلزله خیز ، ساخت و ساز بنا ها بدون رعایت استانداردهای اجرایی و نیز استفاده از آیین نامه های طراحی قدیمی در دهه های گذشته دو چندان شده است .
در نتیجه بهسازی لرزه ای ساختمانهای موجود بر حسب اهمیت ساختمانها در برنامه های کلان مدیریتی مطرح گردید و در حال پیشرفت می باشد. یكی از موثرترین راه كارها برای كاهش خسارات ذكر شده، مدیریت قبل از بحران می باشد. در این مرحله از مدیریت بهسازی لرزه ای سازه های موجود، شریانهای حیاتی در كنار آموزش افراد از اهمیت بسزایی برخوردار می باشد.
موفقیت در بهسازی لرزه ای كه در نگاه كلی به آن مقاوم سازی لرزه ای اطلاق می گردد، منوط به آموزش افراد طراح و مجری به فنون و مهارتهای نوین مقاوم سازی می باشد.