برای کسانی که فیلمی از رنه کلر ندیدهاند، شاید تجسم فضای فیلمهای او کمی دشوار باشد. او کار فیلمسازی را در دههی ۱۹۲۰ آغاز کرد؛ دههای که در آن سینمای صامت به اوج رسید، و سینماگران آوانگارد فرانسوی کوشیدند تجربههای مدرنیستیِ ادبیات و هنرهای تجسمی را در سینما تکرار کنند. کلر حتی در دوران ناطق نیز (برخلاف موج فراگیری تئاترهای فیلمشده)، بهشدت به قاعدهی تصویریبودنِ سینمای صامت پایبند ماند، و درعین حال در فیلمهایی چون زیر بامهای پاریس و آزادی از آنِ ماست برای «آواز» نقشی اساسی قائل شد.