تئوری جدیدی دربارهی فرم پیشنهاد میدهد که در اساس بر تنوع و تکرار استوار است. با جداسازی معماری از ماهیتگرایی که بر نحوهی ارتباط ما با محیط پیرامونمان تاثیر میگذارد، و بسط مفهوم ماده (به گونهای که ماهیت فیزیکی و غیرفیزیکیِ آن را در بر گیرد)، فرمها ظرفیت ترکیبِ عوامل و عناصرِ متعدد (که پیچیدگیهای روزافزونِ محیط پیرامونمان را تجسم میبخشند) را به دست میآورند. به علاوه این موضوع باعث میشود مفهوم روند شکلگیری (فانکشن) در فرمهای ساخته شده مفهومی ذهنی تلقی شده و صرفاً به عنوان محصولِ رابطهای علت و معمولی شناخته نشود، بلکه به عنوان پروسهای عرضی که پارامترهای زیادی در آن دخیل هستند مورد توجه قرار بگیرد، درست مشابه همان مفهومی از فانکشن که در ریاضیات (تابع)، زیستشناسی و یا علوم کامپیوتر استنباط میشود. در کتاب حاضر واژهی چیدمان به عنوان روندی عرضی تعریف شده است که برقراری رابطهای متقابل میان فرم، اجزای تشکیل دهنده و بسترِ آن را میسر میکند. در واقع روند شکلگیری فرم مولفههای تاثیرگذار دیگری را (نظیر تمایل طراح برای القای حسی خاص یا ملاحظات تکنیکی و ساخت) معرفی میکند که فرم یا سیستمهای متکی بر مصالح را تحت تأثیر قرار میدهند و به بررسی و تحلیل نحوهی چیدمان این عوامل در کنار یکدیگر برای پیدایش فرمی خلاقانه میپردازد. کتاب روند شكل گیری فرم نشان میدهد چگونه میتوان از پروسهای عرضی کمک گرفت تا اجزای سیستمهای متکی بر مصالح را به روشهای گوناگون تکرار و ترکیب کرد تا در پایان ترکیبی خاص از چیدمان آنها پدید آید: ترکیبی که پاسخگوی مسائل مختلف بوده و جلوههای بصری گوناگونی را به بیننده القا میکند. چنین رویکردی فرم را از علتها، هویتها و معانی رها میسازد و تجسم تفاوتهای موجود در فرهنگ عصر حاضر را امکانپذیر میکند. فهرست مطالب: سیستم ها طاق ها گنبد ها ورق های تاشده پوسته ها غشاهای کششی غشا های هوای فشرده