معرفی کتاب اصول ساخت آزاد پروژه های انبوه سازی مسکن
رویکرد اصلی «ساخت آزاد»، یافتن روش ها و الگوهایی برای افزایش انعطاف پذیری طرح معماری و قابلیت تطبیق آن با نیازها و خواسته های متفاوت ساکنان مجتمع های مسکونی است. طبق این نظریه، ساختمان به دو بخش «ساخت ثابت» و «واحدهای آزاد» تفکیک می شود. ساخت ثابت معمولا شامل اسکلت و کانالهای تأسیساتی بوده و حاصل یک تصمیم جمعی است. واحدهای آزاد، که معمولا شامل دیوارهای جداکننده داخلی می باشند، در اختیار و تحت کنترل ساکنان خانه قرار دارد. مهمترین مبحث این رویکرد، تفکیک یک ساختمان به سطوح مختلف تصمیم گیری است. بدین ترتیب که تصمیم گیری درباره شکل ساخت ثابت، بر عهده مسئولان و طراحان شهری بوده، اما درباره واحدهای آزاد، ساکنان خانه ها تصمیم گیرنده هستند. امکان تصمیم گیری درباره شکل هریک از سطوح، مستلزم وجود اختیارات قانونی و امکانات فنی است. بدین ترتیب که اگر از نظر فنی، واحدهای آزاد از ساخت ثابت، مستقل بوده و امکان تغییر آنها وجود داشته باشد، اما به دلایل قانونی، ساکنان خانه، حق دخالت نداشته باشند، سطوح تصمیم گیری به وجود نیامده اند. «استقلال سطوح» که از ویژگی های اصلی ساخت آزاد است، موجب می شود، ساخت ثابت دارای ارزش افزوده و دوام بیشتری باشد. در واقع، ساخت ثابت، پتانسیل قابل توجهی برای تغییر در سطوح پائین تر در خود دارد. واحدهای آزاد، طی چرخه حیات بنا، چندین بار تعویض خواهند شد. بنابراین بنحوی طراحی و نصب می شوند که طراحی مستقل، ساخت، تغییر شکل های بعدی و جایگزینی آنها امکان پذیر باشد. این نظریه در کشورهای اروپای غربی و شمالی (به ویژه هلند) و شرق آسیا (به ویژه ژاپن) مورد توجه قرار گرفته و مجموعه های مسکونی متعددی با استناد به آن احداث شده و می شود. نظریه ساخت آزاد، می تواند راه حل مناسبی برای طراحی مسکن انعطاف پذیر در پروژه های انبوه سازی ایران باشد. به منظور مطالعه امکان پذیری کاربرد این نظریه در ایران، سه مبحث «محدودیت های قانونی»، «وضعیت تولید صنعتی ساختمان و محصولات ساختمانی موجود» و «نیازهای خانواده های ایرانی» مطالعه شده است. با توجه به این موارد، توصیه های طراحی معماری و پیشنهادت کلی برای انتخاب سیستم ساختمانی مناسب، ارائه شده است.