نگرش انسان به آب به فراوانی آن بستگی دارد. اگر فراوان باشد موهبت الهی تصور میشود و اگر كمیاب باشد به كالایی ارزشمند تبدیل میشود. رد پای تمدن بر پایه آب را میتوان از دوران مادها و به صورت علمی از دوران هخامنشیان مشاهده كرد. هخامنشیان به یاری قنات به ایجاد شهرهای باشكوه پرداختند. قدرت مركزی در امپراتوری هخامنشی توسعه قنوات و رواج كشاورزی را مهمترین برنامه خود قرار داد و با اعطای حق بهرهبرداری از زمینهای بایر مردم را تشویق به حفر قنات و كشاورزی نمود. در كتاب حاضر ضمن بررسی تاریخ و طریقه برخورد با آب و آبادانی از طریق كنترل و هدایت آب، گوشهای از قدرت تفكر و دانش پیشرفته پیشینیان این مرز و بوم مورد بررسی قرار گرفته است.