مارسل برویر : «معماری مدرن یک سبک نیست، یک شیوه برخورد است.» موفق ترین دوره ی کاری برویر به عنوان یک معمار، بعد از جنگ جهانی دوم بود؛ در این دوره او ساختمان هایی تاثیرگذار طراحی کرد و راه حل هایی را به عنوان الگو یافت که مورد تقلید معماران سراسر دنیا قرار گرفتند. اگر چه از بخت بد، مدرنیسم بعد از جنگ به محاق فراموشی سپرده شد و او عملا هرگز نتوانست از انتقادهای خصمانه ی پست مدرنیست ها جان سالم به در ببرد. خانه های شخصی برویر، که اغلب در شمال شرقی ایالات متحده واقعند، به شکلی «بیزمان» زیبا و کاربردی هستند، ولی از طمطراق انقلابی در آنها خبری نیست. در نیمه ی دوم دهه ی 1950، او در پروژه های مهم ساختمانی خود نسبت به استفاده از ماده ای تعهد یافت که خیلی زود از جانب منتقدین معاصر مطرود اعلام شد، و این ماده چیزی نبود جز «بتن اکسپوز». برای بدتر شدن اوضاع، برویر بعدا نماهایی ساخت که در آن از عناصر بتنی پیش ساخته استفاده شده بود. فهرست مطالب: چند قطعه مبلمان از کارگاه نجاری مبلمان لوله ای فولادی طراحی داخلی برای پیسکاتور خانه های اساتید جوان بامبس خانه ی هارنیشماخر خانه های دلدرتال مبلمان ایزوکن پاویون گین خانه ی شماره 1 برویر کلبه ی چیمبرلن خانه ی شماره 1 گلر خانه شماره 2 برویر خانه ی تحقیقات MoMA کلبه ی سیزار اداره ی مرکزی یونسکو صومعه و دانشگاه یوحنای قدیس ساختمان های دانشگاه نیویورک خانه ی شماره 2 هوپر مرکز تحقیقات آی.بی.ام. کلیسای سینت فرنسیس 2 سال پاتوق اسکی بازان خانه ی کورفر موزه ی هنر آمریکایی ویتنی خانه ی شماره 2 گلر موزه ی هنر کلیولند خانه ی سیه زندگی و آثار درباره نویسنده نقشه ها