این کتاب در بحثی مقدماتی به تفکر دریدا و جایگاه و اهمیت او پرداخته است. سپس در فصلی باعنوان حواشی فلسفه، مبحث ورود دریدا به حوزههای زبانشناسی، روانکاوی، نقد ادبی و نشانهشناسی مورد بررسی قرار گرفته است. فصلهای بعدی کتاب هریک به فیلسوفی مربوط است که تفکر دریدا بهگونهای با وی در ارتباط است. «افلاطون»، «هگل»، «نیچه»، «هایدگر»، «لویناس» فلاسفهی مورد نظر هستند. در فصل پایانی کتاب بهویژه به آموزش و پرورش دریدایی و نهاد آموزش فلسفه از نظر دریدا توجه شده و سعی شده از ماجرای دریدا و فلسفه، نتیجهگیری شود تا بتوان از آن در تفکرات فلسفی ایرانی بهره گرفت.