آگاهی از آرایش فضایی کاربری زمین در شهر، کلید موفقیت برنامهریزی و مدیریت شهری است. برنامهریزان شهری باید بتوانند شهر را مشاهده، فعالیتهای درون آن را تحلیل، روابط فضایی موجود میان این فعالیتها را درک و بر اساس آن برنامهریزی کنند. بسیاری از شرایط آشفته موجود در شهرهای معاصر، به دلیل برنامهریزی نادرست و سیاستهای منطقهبندی است. اگر برنامهریزی و منطقهبندی شهری بر اساس شناخت درستی از ساختار و کارکرد درونی شهر باشد، میتوان بر بسیاری از مسائل و چالشها غلبه کرد. شناخت مورد نظر را میتوان با بررسی مفهومی و یکپارچه کاربری زمین به دست آورد.