جابری در این کتاب از روشهای نوین تحقیق علمی در حوزهی علوم انسانی و بهویژه علم تاریخ بهره گرفته است. این امر کتاب او را حتی در طرح مباحث مرسوم و متداول علوم قرآن از کتابهای دیگر متمایز کرده است. او در این کتاب میان دو رویکرد به قرآن یعنی قرآن بهعنوان یک کل یکپارچه و قرآن بهعنوان مجموعهای از گروههای آیات که در طول زمان و همپای تحولات و حوادث نازل شدهاند، جمع کرده و با بهکارگیری این روش در مباحثی نظیر نام قرآن، وحی، امی بودن پیامبر و نقش قصص، به نتایج تأملبرانگیزی دست یافته است.